اولین علائم اختلال یادگیری با مشکلات تحصیلی دانشآموزان مشخص میشود. والدین و معلمان پیشدبستانی جزء اولین افرادی هستند که علائم و نشانههای این اختلال را در کودکان تشخیص میدهند. بعضی از دانشآموزان ممکن است برخی از مهارتهای پایهای را به سرعت یاد بگیرند، اما در یادگیری برخی از مهارتهای دیگر مانند حل مسئله یا تکالیف مدرسه دچار مشکل باشند. دانشآموزانی که اختلال یادگیری دارند، نیاز به آموزشهای فردی ویژه و متناسب با نیازشان دارند تا از بقیه همکلاسیها و همسنوسالان خود عقب نمانند و بتوانند به صورت عادی زندگی کنند.
– وجود مشکل در تلفظ کلمات
– ناتوانی در یافتن کلمه مناسب
– ناتوانی در یادگیری حروف الفبا، اعداد، رنگها، اشکال، روزهای هفته
– وجود مشکل در به دست گرفتن مداد، ماژیک و قیچی
– اشکال در رنگ کردن تصاویر بدون بیرون زدن از خط
نشانههای اختلال یادگیری در سنین ۱۰ تا ۱۳ سال
– در پاسخگویی به سوالات مرتبط با واژهها با مشکل روبهرو است.
– خواندن و نوشتن را دوست ندارد و از روخوانی با صدای بلند اجتناب میکند.
– دستخط بدی دارد.
– در یک متن واحد یک کلمه را به روشهای متفاوتی تلفظ میکند.
– مهارتهای سازماندهی ضعیفی دارد.
عوامل مؤثر در بروز اختلالات یادگیری
عوامل بیوشیمیایی: اختلالات گوناگون متابولیکی در حکم عواملی هستند که موجب اختلالات یادگیری میشوند. برخی از عوامل بیوشیمیایی عبارتاند از: هایپوگلیسمی، عدم توازن استیل کولی نستروز و کمکاری تیروئید.
عوامل آموزشی: تدریس ناکافی و ناصحیح میتواند در بروز بسیاری از اختلالات یادگیری تأثیر داشته باشد. به نظر میرسد که تعدادی از کودکان مبتلا به اختلالات یادگیری تحت آموزش کافی و مناسب قرار نگرفتهاند.
عوامل محیطی: محیطهای متفاوتی که کودک با آنها سروکار دارد مانند محیط خانه، محیط مدرسه و محیط اجتماعی، هر کدام به نوعی در چگونگی یادگیری و بر روی تمایل و انگیزه او برای یادگیری تأثیر میگذارند.
عوامل عاطفی: به اعتقاد بعضی، نارساییهای یادگیری در اثر اشکالات عاطفی به وجود میآیند، بنابراین باید از طریق روشهای روانشناختی اعتماد به نفس لازم را در کودکان ایجاد کرد، خودپنداره آنان را افزایش داد و علایق آنان را کشف کرد تا نارساییهای یادگیری ناشی از آنها نیز درمان شود.
عوامل فیزیکی: بعضی از عوامل فیزیکی مثل اختلالات شنوایی، بینایی و تفاوتهای جنسی نیز به گونهای با نارساییهای یادگیری ارتباط پیدا میکنند و به این دلیل باید اطمینان حاصل شود وجود نارسایی در اثر بودن این عوامل نباشد.
برای مطالعهی کامل این مطلب و آگاهی از روشهای درمان این اختلال کلیک کنید.
وحشت زدگی یا اختلال پانیک (Panic Attack) عبارت است از حملات غیرمنتظره که به دنبال آن علائمی مانند نگرانی از وقوع حملات بعدی، نگرانی از عوارض حمله و عواقب آن و… به وجود میآید. در یک کارگاه روان شناسی که با موضوع اختلال پانیک یا وحشت زدگی برگزار گردید نشانههای این اختلال بررسی شد.
حملات پانیک نوعی پاسخ به شرایط استرس زایی است که فرد در آن قرار گرفتهاست. افراد مبتلا به این اختلال یک دورهی احساس ترس یا نگرانی شدید، که شروع و پایان مشخصی دارد تجربه میکنند که موقتا باعث مختل شدن فعالیتهای عادی و روزانه آنها میشود. این افراد معمولا در فاصله بین دو حمله در نگرانی شدیدی از وقوع مجدد آن به سر میبرند.
به صورت کاملا غیرمنتظره که فرد نمیتواند علت خاصی برای وقوع آن پیدا کند.
وقوع حملات به محض قرارگیری در مکانهای به خصوصی (محل کار، اتاق سخنرانی و…)
ارتباط داشتن حملات با تفکرات بخصوص یا مکانهای خاص. یعنی فرد با فکر کردن به موضوعات خاص دچار حمله پانیک میشوند. البته گاهی اوقات این حملات بعد از مدتی بروز پیدا میکنند نه به محض قرار گرفتن در آن محیط.
این علایم گاهی سریع گاهی هم به تدریج رفع میشوند. فرد بیمار گاهی تصور میکند درد قفسه سینه و افزایش شدید ضربان قلبش به این معنی است که دارد میمیرد و ترس از مرگ تبدیل به کانون اصلی توجه او در حین حمله شود. حدود ۲۰ درصد از این افراد دچار سنکوپ میشوند که اغلب جوانان بین ۲۰ تا ۳۰ سال هستند که به اورژانس بیمارستان مراجعه میکنند و اصرار دارند که دچار حمله قلبی شده و ممکن است بمیرند.
حملات پانیک معمولا با آگورافوبیا (گذرهراسی) همراه است. فرد از قرار گرفتن در محیطهای شلوغ و فضاهای سربسته که همراه با یک نفر از دوستان یا اعضای خانواده نباشند، به شدت هراس دارند.
علایم جسمی:
• تعرق دست و پاها
• خشکی دهان
• افزایش ضربان قلب
• لرزش
• پرش عضلانی
• سردرد
• بیقراری
علایم روانی:
• احساس نزدیکی مرگ
• اغتشاش شعور
• اشکال در تمرکز
• کاهش میل جنسی
منبع: ذکر نشانههای حمله پانیک (وحشت زدگی) در خلاصه مطالب یک کارگاه روان شناسی